Precies twee jaar geleden richtte ik mij voor de eerste maal tot jullie, lieve lezers.
Vandaag, precies 100 blogs later (dat kan geen toeval zijn, toch?), ben ik (ook precies) 2 jaar en 7 maanden in herstel.
Ogenschijnlijk is er weinig veranderd; ik ben nog steeds een feministische, gedreven, betrokken en verslaafde dokter -in herstel-. Trotse oprichter van deze website ‘doktersindeknel.nl‘ en moeder van vier prachtige dochters.
Een wat minder geoefend anesthesioloog misschien, maar wat weet ik inmiddels veel meer over de ziekte verslaving, mensen in het algemeen en mezelf in het bijzonder.
Dát is er in ieder geval veranderd.. en ík ben veranderd, erg veranderd. Voornamelijk van binnen, maar dat straal ik hopelijk ook uit.
Ik ben liefdevoller, vrolijker en rustiger geworden. Begripvoller en positiever. Sterker, maar minder hard.
Natuurlijk ben ik ook twee jaar ouder geworden, maar dáár zie je dan weer niks van. 😉
Dat gevoel, dat gevoel van vrijheid dat er continu is.. Een gevoel dat ik vroeger ook dacht te hebben in gebruik; maar wat bleek? Het was één grote ontsnappingspoging. Ik was continu op de vlucht. Voor mezelf, voor mijn gevoelens, voor de realiteit. Ontsnappen was het hoogst haalbare..
Dat hoeft nu niet meer. Ik ben vrij, bevrijd zou je kunnen zeggen. Bevrijd van de behoefte aan ontsnappen en vluchten, aan dempen en verdoven. Die kortdurende roes, op roes op roes.. Steeds vaker nodig, steeds korter van duur. Dat beetje bladgoud dat steeds sneller afbladdert en de shit daaronder wordt alleen maar groter en meer.
Ik ga al 2 jaar en 7 maanden onverdoofd door het leven. Alles is écht en mooi. Of niet mooi, maar wél echt. Zo connected met mezelf en de wereld, met de mensen om me heen. De mogelijkheden zijn eindeloos.. in herstel.
Want uitdagingen, die liggen er nog genoeg. Maar alles op zijn tijd en niet meer dan ik aankan, weet ik nu. Daar heb ik op leren vertrouwen.
Eén van mijn uitdagingen blijft mijn clientèle. Klinkt chique, hè? Maar de weerstand en eigenwijzigheid van sommige dokters in de knel, het gebrek aan zelfinzicht en vermogen tot zelfreflectie is net zo min chique als dat van vele van mijn patiënten binnen de reguliere verslavingszorg. Mijn patiënten waarbij onvermogen door een bijkomende diagnose zoals zwakbegaafdheid, ADHD of PTSS vaak een belangrijke rol speelt.
Toen ik hier enige maanden geleden over MotiVerende Gesprekstechnieken schreef (zie blog 31/10/2020) dacht ik nog dat ik die leerde voor mijn patiënten. Inmiddels probeer ik er ook mijn voordeel mee te doen bij mijn cliënten. 🙂
Mijn cliënten, waarvan sommigen enkel komen met de wens om te stoppen met gebruiken. En dat is het. En of ik daar dan even voor kan zorgen. Mijn cliënten vinden meestal dat er verder niets aan de hand is. Dus zijn ze ook niet bereid om verder kijken; te kijken naar wat er àchter het gebruik zit. Daadwerkelijk naar zichzelf te kijken. Nee hoor, niet nodig. Hun leven is prima op orde, met hen zelf is niets aan de hand. Alleen, alleen, tja, die vermaledijde drank (of anderszins). Gewoon niet meer (zoveel) willen drinken.
Wat ze wél willen in plaats van niet meer willen, wat ze kunnen halen uit herstel, écht herstel in plaats van enkel abstinentie, daar heb ik bij beknelde dokters mijn MotiVerende Gesprekstechnieken net zo hard voor nodig als bij mijn patiënten.
Buiten je comfortzone treden is retespannend, eerlijk naar jezelf kijken behoorlijk confronterend en het daadwerkelijk veranderen van ingesleten patronen buitengewoon lastig.
Mensen van de noodzaak hiervan overtuigen, omdat het het waard is, omdat jij het waard bent, is geen sinecure.
Toch voel ik de verplichting dat naar mijn beste kunnen te doen, want was ikzelf niet precies zo? Was ik niet degene die zei: ‘Ik wil die drank best laten staan, maar no way dat ik iemand in mijn ziel laat peuren. Ik ga écht mijn hele hebben en houden niet uit de doeken doen. En al zéker niet aan een wildvreemde!’
Was ik niet degene die zei: ‘Angst, verslaving gaat over angst? Wat een flauwekul! Ik ben nergens bang voor, nog nooit geweest.’ Zonder te beseffen dat ik misschien niet bang was voor wildvreemden, afgelegen gebieden of het donker, maar voor mijn eigen gevoelens, mijn eigen gevoeligheid. Doodsbang om gekwetst te worden. Daarom altijd maar de aanval als verdediging gekozen.
Was ik niet degene die, toen ze tegen me zeiden dat verslaafden hypergevoelige mensen zijn, met mijn armen ostentatief over elkaar geslagen zei: ‘Dan zit hier de eerste die dat níet is.’
Soms schaam ik me nog voor al die krampachtige, wanhopige weerstand van het begin, maar inmiddels kan ik er ook vaak hard om lachen.
De vraag blijft: Waarom is het gelukt? Waarom heb ik me -met horten en stoten weliswaar, maar toch- overgegeven? Waarbij ik meteen de kanttekening plaats dat ‘het’ nog niet klaar is, dat herstel nooit ‘af’ is.
Het blijft een mirakel. Een mirakel waar deze wekelijkse blog een aanzienlijk aandeel in heeft gehad. Deze blog heeft, alle 100 keren, veel, heel veel bijgedragen aan mijn herstel.
Ik schreef vaak zoals ik praat; in hoog tempo met wilde armgebaren. Temperamentvol; en er was niemand die daarvan schrok, niemand die vroeg of het een tandje minder kon. Niemand die ik recht in de ogen hoefde te kijken als ik gevoelens of kwetsbaarheden aansneed (iets wat ik nog altijd doodeng vind, hihi). Niemand die het niet begreep of het niet met me eens was. Geen kritische -of erger- begripvolle blik, omdat er niemand terugkeek. Ik liet me niet hinderen door stijlfiguren noch door nuances. Was boos en blij, verdrietig en verbaasd, uitgesproken voor of tegen, maar kwam aan het einde steeds vaker in het midden uit.
Twee jaar lang ‘just me and my Apple’.
Op deze bladzijden voelde (en voel) ik me vrij, vrij om mezelf te laten zien. Deze blog = mijn vrijheid, mijn vrije zelf en mijn ongekende mogelijkheden als herstellende verslaafde, als mens.
Tussentijds heeft de trouwe lezer mij, al worstelend, progressie zien boeken in het onverdoofd door het leven gaan. 🙂