Ken je het liedje ‘Stil in mij’?
Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast
Al die gezichten, bekend maar beleefd of ik een vreemde was
Vanavond, toont het leven zijn ware gezicht
Kom bij me liggen, sla je lijf om me heen ik heb het koud gehad
We moeten winnen, de schijn is gemeen en wordt van ons verwacht
Vanavond, toont de liefde haar ware gezicht
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij
Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast
Al die gezichten, en jij alleen zoals je gister was
Vanavond, toonde jij je ware gezicht
Kom bij me liggen, sla je lijf om me heen ik heb het koud gehad
Je hoeft niks meer te zeggen, de waarheid spreekt al uit ons oogcontact
Vanavond, tonen wij ons ware gezicht
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij
Iedereen kijkt maar niemand zegt wat hij denkt
Iedereen kijkt maar niemand is wie je denkt
En het is zo
Stil in mij
Zo stil in mij
Zo stil in mij
Zo stil in mij
Zo stil in mij
Zong Van Dik Hout in 1994.
Ik zeg vaker dat ik de afgelopen twee jaar meer over mezelf gepraat heb dan de 46 jaar ervoor en dat schijnt goed te zijn. Goed voor je herstel. Daar gelooft men in ieder geval heilig in in de hulpverlening. Ik ben niet persé tegen, maar heb hier -op zijn minst- gemengde gevoelens over. En ik word er soms doodmoe van.
Van praten met mijn patiënten word ik niet moe. Niet als het -voor hen- ergens toe leidt. Als ik denk dat het ‘praten om het praten’ wordt en afleidt van acties die ook hoogst noodzakelijk zijn om te kunnen herstellen dan wijs ik ze daar fijntjes op en gaan we aan de slag.
Maar na een week van praten met collega’s, psychiater en psycholoog, supervisor, opleider en vice-opleider, praten met fellows over het wel of niet weer ‘live’ gaan van meetings; wanneer en hoe, ben ik ‘moegepraat’. Is dat een woord? Anders is het gewoon een (mijn) neologisme. 🙂
Niet zozeer het praten zelf is vermoeiend (ook), maar als de ‘overall’ conclusie is dat de misverstanden en de verwarring soms alleen maar groter worden, word ik daar moe en moedeloos van. Tel daarbij de nodeloos gekwetste zielen en de op hun pik getrapte ego’s en je vraagt je toch echt af waar al dat gepraat goed voor is.
De verklaring hiervoor (het venijn, zo je wil) zit hem in de staart (van het liedje). In die twee bijtende, maar treffende zinnetjes; ‘Iedereen kijkt maar niemand zegt wat hij denkt. Iedereen kijkt maar niemand is wie je denkt.’ Nogal cynisch voor een 25-jarige.. (Zanger en schrijver van het lied Martin Buitenhuis was 25 jaar toen dit liedje een hit was.)
Niet overal iets achter zoeken, dingen niet meteen persoonlijk maken. Niet alles en iedereen willen en hoeven begrijpen. Niet overal meteen wat van vinden. Vertrouwen hebben, uitgaan van de goede intenties van de ander. Mensen in hun waarde laten, mensen dus ook gewoon ‘laten’.
‘Leven en laten leven’ doet vaak meer dan 37 evaluaties, analyses, discussies, brainstormsessies, voortgangs- en functioneringsgesprekken bij elkaar.
If you want to be happy
Just
BE
En laat dat -in Godesnaam- de ander ook zijn.
En nu ben ik uitgeluld.