De ‘Just for today’ (JFT) van vandaag zegt; ‘Verantwoordelijk herstel.. we nemen verantwoordelijkheid voor onze problemen en we beseffen ook dat we verantwoordelijk zijn voor onze oplossingen.’
Ik weet nog dat ik, net in herstel, in aanraking kwam met de Twaalf Stappen en dat ik al meteen struikelde over de eerste. ‘Wij erkennen dat we machteloos stonden ten aanzien van onze verslaving, dat ons leven stuurloos was geworden.’ Nou, dat mijn leven stuurloos was geworden, dat wilde ik nog wel toegeven met een positieve alcoholspiegel op de werkvloer en de oprechte wens mezelf dood te drinken. Maar machteloos? Ik had het toch zeker zelf verprutst? Ik was zelf die waardeloze persoon die dit alles veroorzaakt had. Vandaar mijn adequate oplossing: dood, dood moest ik, want aan mij had je toch niks. Ik wilde ook echt niet meer.. was te moe. Te moe van de pijn, het verdriet, het vechten.
En ook nu, zoveel verder dan toen, zoveel kennis over de ziekte verslaving verder, is daar nog altijd dat gevoel, dat gevoel een ‘loser’ te zijn, ‘het’ verprutst te hebben. Gelukkig heel vaak niet, want ik ken een aantal hele lieve mensen (professioneel en privé) die daar al ruim een jaar keihard tegenin praten. En dat was en is nodig. Dat was, zeker in het begin, -letterlijk- van levensbelang.
Toen ik de phrase ‘Je bent niet verantwoordelijk voor je ziekte, maar wel voor je herstel’ tegenkwam in de NA literatuur sprak me die meteen erg aan. Dat was geen holle phrase; daar kon ik wat mee, zie je wel, je kunt wél wat doen. Je bent er tóch zelf bij. In ieder geval vanaf nu. En dat de lieve, gevoelige, hard aan zichzelf werkende matties die ik inmiddels had leren kennen niet verantwoordelijk waren voor hun ziekte, voor de kloteziekte die ‘verslaving’ heet, daar ben ik het helemaal mee eens.
Maar verantwoordelijk voor mijn eigen herstel.. ik zou ‘ik’ niet zijn als ik dat inderdaad níet voortvarend had aangepakt en dus regelmatig adviezen die manen tot voorzichtigheid en geduld in de wind sla. Ondanks dat ik op iedere meeting braaf meelees dat we het niet allemaal in één keer kunnen want we zijn tenslotte ook niet in één dag verslaafd geraakt. ‘Dus denk eraan, rustig aan.’
Met die verantwoordelijkheid nemen, dat zit dus wel goed. Verantwoordelijkheidsgevoel, daar heb ik genoeg van. De vraag die bij mij opkwam na het lezen van de JFT van vandaag was: ‘Kun je ook téveel verantwoordelijkheid nemen? Als in: Teveel te snel en vooral teveel alleen. ‘Zelf doen.’ (En ja, ik lees ook keurig mee bij ‘.. maar we kunnen het niet alleen’).
Ik heb namelijk drie weken vakantie voor de boeg met mijn vier prachtige dochters in het prachtige Italië. Met z’n zessen, want ook samen met mijn (geregistreerd) partner. Iemand die niets van het programma wil weten en er ook niet naar leeft.
En, nu ruim een jaar in herstel, blijft dat de grootste uitdaging. Mensen die niet naar het programma proberen te leven; niet aan zelfreflectie doen, die niet eerst naar hun eigen aandeel kijken maar continu anderen de schuld geven. Niet positief maar negatief denken en kijken. Over het algemeen kan ik die redelijk ‘handelen’. Maar als het dan gaat om iemand waar je van houdt, waar je vier kinderen mee hebt en intensief mee omgaat, is dat een uitdaging van formaat. Dat is het al in het dagelijks leven (want ik wil zóó graag dat hij het snapt) waarbij de exposure kortdurend is, maar drie weken aaneengesloten groeit dat uit tot een beproeving. Ik weet gewoon niet of ik in 14 maanden genoeg ‘KMW’ heb opgebouwd om die met ‘hoofd 24/7 aan en ziel bloot’ (lees: zonder de mogelijkheid tot verdoving) te doorstaan.
Dus verantwoordelijkheid genomen door gesprekken met matties te voeren, ‘escapelijstjes’ te maken (wandelen, schrijven, sponsor/mattie bellen, Italiaanse meeting bezoeken etc.), vanmiddag afspraak met mattie, vanavond meeting en morgen weer afspraak met mattie. Zojuist nog met mijn sponsor gebeld, die zei: ‘Klinkt allemaal goed en verstandig, maar vergeet niet te geníeten, meis.’ En natuurlijk had ze gelijk.
Zo werd de beproeving ineens weer de vakantie. 🙂