Verslaafde arts, verslaafde verslavingsarts, nou ja, herstellend verslaafde verslavingsarts, maar maakt me dat een ervaringsdeskundige?
Ik heb de opleiding tot ervaringsdeskundige niet gedaan en mijns inziens maakt het hebben van ervaring niet onmiddellijk deskundig. Dus ik vind mezelf geen ervaringsdeskundige.
Ervaringsdeskundigen zijn momenteel ‘hip’ in de GGZ; iedereen heeft er één.
Voordat ik in de GGZ ging werken kwam ik in het programma wel fellows tegen die ‘de opleiding tot..’ deden. Vandaar dat ik bij een ervaringsdeskundige dacht aan een verslaafde die herstellend was middels het Twaalf Stappenprogramma en dé opleiding tot ervaringsdeskundige deed of gedaan had.
Inmiddels weet ik dat de ene ervaringsdeskundige de andere niet is. Niet alleen omdat de ene psychische kwetsbaarheid de andere niet is (sowieso de ene mens de andere niet, maar er bestaan dus ervaringsdeskundigen in het hele DSM 5 scala, niet alleen op het gebied van verslaving), maar ook omdat de ene opleiding de andere niet is. Je hebt opleidingen die meer op therapie lijken met een vereiste clean-tijd van drie maanden en een afstudeerscriptie die met name over jezelf gaat, tot HBO-opleidingen waarbij de minimaal vereiste clean-tijd drie jaar is en er ook daadwerkelijk wetenschappelijke inzichten vereist zijn.
Ik denk -en hoop- dat je in de opleiding tot ervaringsdeskundige op z’n minst leert er niet met gestrekt been in te gaan.. Iets waar ik regelmatig moeite mee heb. Soms ben ik zóó klaar met dat eeuwige ‘ge-ja maar’ van de verslaafde (en niet verslaafde) medemens.
Ik ben dan ook blij dat ik gewoon dokter ben en geen ervaringsdeskundige of psycholoog. Dat is nóg erger; dan moet je écht engelengeduld hebben. Zéker als mensen ook nog eens behept zijn met een bepaalde configuratie van nare trekken en trekjes. Wat bij verslaafden in actief gebruik natuurlijk per definitie het geval is.. Wat is het een verademing om met mensen te werken die openstaan voor verandering; van zichzelf wel te verstaan.
Oké, zover was ik vorige week met mijn blog..
Maar nu, nu kom ik net van één van de gaafste meetings die ik in lange tijd heb bijgewoond!!?! Ik was moe (kom net van een tweedaags congres in het oosten van het land en ben meteen doorgesjeesd naar de meeting), ik was rusteloos en druk. Te druk om naar een meeting te gaan, te druk om mijn blog af te schrijven. Werd weer bozer, kribbiger, gefrustreerder; wat niet moeilijk is met de vrijheidsberoving, polarisatie en tweedeling in de maatschappij die momenteel gaande is. Dus dan is doorsjezen naar een meeting het juiste om te doen en dat is vanavond wel weer gebleken!
Er was ruim tachtig man (en vrouw) op de meeting; er waren mijlpalen van zes maanden, van één jaar, van 18 maanden en.. van 13 en 27 jaar! Er waren jaren en jaren aan clean-tijd aanwezig. Er was iemand die na een terugval de moed had om terug te komen en weer liefdevol en oordeelloos werd verwelkomd. En daartussen zaten nieuwkomers helemaal beduusd te wezen van zoveel liefde, verbinding en herstel. Maar niet alleen de nieuwkomers, ook ik werd weer zó geraakt door the vibe, the atmosphere. Wauw!
Ik heb een fellow op een meeting weleens horen zeggen: ‘Ik ben een dankbaar herstellende verslaafde’. Dat vond ik er toch echt té dik bovenop liggen. Maar nu kan ik oprecht zeggen: ‘Dat ben ik, dat ben ik absoluut.’ Wat ben ik óngelofelijk dankbaar voor het programma, voor mijn matties, voor mijn herstel.
Iedereen, echt iedereen die met verslaving te maken heeft, zou dit mee moeten maken. Natuurlijk de mensen in actieve verslaving als eerste; om te zien en te voelen dat het ook anders kan. Dat je die emotionele en spirituele leegte in jezelf niet met shit hóeft te vullen, dat daar iets échts, liefdevols, oprechts en constructiefs tegenover kan staan.
Maar ook de mensen die al jaren in de verslavingszorg werken. Degenen die denken dat het hoogst haalbare voor addicts abstinentie -voor korte of langere tijd- is. Altijd maar weer die abstinentie in plaats van herstel. Er werken zoveel mensen in de verslavingszorg die geen F* verstand hebben van herstel, écht herstel. There is a whole world out there waar ze geen idee van hebben. Die ze vaak ook niet voor mogelijk houden. Tegen die zorgprofessionals zou ik willen zeggen, zoals we dat ook tegen nieuwkomers zeggen: ‘Geef jezelf een kans, een échte kans.’ Om iets over verslaving en herstel te leren, over de mogelijkheden die eindeloos zijn. Je zult een betere behandelaar voor je patiënten worden, maar wie weet, misschien steek je er ook voor jezelf wat van op. Zowel behandelaren als verslaafden zijn net mensen, nietwaar? 😉
Oké dame, zo kan ie wel weer. Want na felicitaties, de taarten met kaarsjes, de ballonnen en de confetti werd ook Stap 6 voorgelezen en werd er gedeeld. Stap 6 gaat over karaktergebreken (of tekortkomingen, mocht je dat een beter woord vinden). Betweterigheid en ongeduld zijn absoluut twee van mijn tekortkomingen, zoals uit bovenstaande wel weer blijkt..
Maar: ‘Het werkt als je eraan werkt, dus werk eraan, je bent het waard’, is de uitsmijter na the Serenity Prayer, dat doe ik dan ook. 🙂