‘Minder verwachten, meer accepteren’, was de quote hedenochtend.’De quote’ is een dagelijkse toegift van mijn meditatie app.
Vaak zijn de quotes zweverig of vaag, maar ook vaak mooi positief. En soms gewoonweg irritant. Ze zijn -uiteraard- bedoeld om je aan het denken te zetten. En dat lukt zowaar regelmatig.. 😉
Deze quote doet me denken aan een uitspraak uit het (NA-)programma: ‘Verwachtingen leiden tot teleurstellingen.’ Die uitspraak doet me dan weer aan mijn moeder denken; zij is vaak gekwetst en uiteindelijk teleurgesteld geraakt in de mensheid en het leven. Grotendeels, denk ik, vanwege de (onuitgesproken?) verwachtingen die zij had waar anderen niet aan hebben voldaan. Misschien ook niet aan kónden voldoen.
‘Verwachtingen leiden tot teleurstellingen’ klinkt wat harder en negatiever dan ‘minder verwachten, meer accepteren’. Maar de eerste uitspraak gaat, mijns inziens, dus vooral over onze verwachtingen van andere mensen, van het leven in zijn algemeenheid misschien. Het programma is natuurlijk nogal van de ‘tough love’ en die uitspraak is (helaas?) ontzettend waar. Ik heb de afgelopen jaren leren inzien dat als ik boos/teleurgesteld/gekwetst/verdrietig was over iets of iemand, dat meestal te maken had met mijn eigen verwachtingen over datgene of diegene. Verwachtingen die ik me op voorhand vaak niet eens gerealiseerd had.
In het programma circuleert een ‘herstelopdracht’ die sommige sponsoren aan hun sponsees geven. Die opdracht luidt dat je iedere dag ongemerkt, onopgemerkt, iets voor een ander moet doen. Als je daar goed over nadenkt, dan is dat best een lastige klus. Want we zeggen wel dat we graag iets voor een ander doen en dat we ‘nothing in return’ hoeven, maar als onze inspanningen en goede bedoelingen niet op ons conto worden geschreven of niet eens worden opgemerkt.. Iedere dag je best doen voor iemand zonder zelfs maar een ‘dank je wel’?
‘Minder verwachten, meer accepteren’ gaat -voor mij- over lief, liever zijn voor jezelf. De meeste van ons verwachten namelijk niet alleen veel van anderen, maar meer nog van onszelf. We leven, denken, voelen, zijn zoals we vinden dat we moeten zijn. En zijn dan teleurgesteld (of erger) als het denken alle kanten opgaat, het voelen achterblijft en het leven tegenvalt. En we leggen de lat behoorlijk hoog..
Bovendien blinken we niet uit in het accepteren van de realiteit; we zetten die liever naar onze eigen hand of zijn gewoon ‘tegen’. Ik in ieder geval wel. 🙂
Toen ik net in herstel ging werd er tegen me gezegd dat verslaafden hele gevoelige mensen zijn. Ik was het daar natuurlijk totaal mee oneens. Ik zei: ‘Nou, dan ben ik de eerste verslaafde die jullie behandelen die dat niet is.’ De counselors bij Spoor 6 hebben daar in de koffiebreak waarschijnlijk om dubbel gelegen. Weer zo’n stoer meisje dat niet snapt waarom ze zo hard aan het dempen en verdoven is..
Jezelf accepteren zoals je bent en de werkelijkheid en de wereld nemen zoals die komt.. pffff!!?! Filosofen denken er al eeuwenlang over na, hele (zelfhulp-)boeken zijn er over vol geschreven en feitelijk is dat ook ongeveer waar alle psychologische behandelingen over gaan. Het goede daaraan is dat ik blijkbaar niet de enige ben die dat lastig vind; ik bevind me in goed (en slecht, hihi) gezelschap.
Gelukkig maak ik al bijna zes jaar onderdeel uit van een wereldwijd netwerk van imperfecte, ongeregelde, rommelige, gemankeerde maar prachtige mensen -die ‘niet konden leven en van het leven genieten zoals anderen dat doen’ (Basic Text NA, p.15)- en die ook proberen zichzelf te accepteren zoals ze zijn. Moedig en bang tegelijk, maar in ieder geval eerlijk en echt. Niet normaal en beheerst vanuit logica en rede, maar met hart en ziel authentiek en imperfect.
Een verlengstuk hiervan is het ‘Roeien in Herstel’. Ik hang wekelijks aan de riemen via een vereniging, maar die bestaat met name uit mensen die zichzelf heel wat vinden en over de ander vooral een mening hebben. Als de Rotterdamse Maas niet zo fantastisch was om op te roeien en lievemans niet naast me in de boot had gezeten, dan was ik dáár al lang met roeien gekapt.
Nee, ik ben, een jaar of drie geleden alweer, begonnen met roeien omdat een collega op het werk me vroeg om mee te roeien van Den Helder naar Rotterdam. Leek mij meteen een goed plan, al had ik nog nooit in een sloep gezeten of een riem in mijn handen gehad.
Hij, ex-marinier en ervaringsdeskundige, roeide al een tijdje met herstellende verslaafden en dat ‘Roeien in Herstel’ resulteerde in 2022 in de eerste ‘Slag om Herstel’. In 24 uur zijn we (in estafette) van Den Helder naar Rotterdam geroeid. Het was fántástisch, de herstelvibe was enorm! Vorig jaar deden we het opnieuw; met twee boten en dus meer mensen in herstel; want daar gaat het tenslotte om. We waren roeiden harder en waren sneller in Rotterdam dan verwacht. 🙂
Dit jaar gaan we inmiddels de derde ‘Slag om Herstel’ roeien, met drie sloepen, en zijn zowel de afstand als de tijd weer scherper gesteld.
De voorbereidingen van deze enorme happening zijn al in volle gang, de trainingen zijn begonnen. En weer hebben een aantal moedige mensen hun basepijp (fles, pillen of spuit) voor een riem verruild met als doel clean en sober in juni van Den Helder naar Rotterdam te roeien.
Ik ben dankbaar en gelukkig dat ik hier voor de derde keer deel van mag uitmaken; de sfeer, de verbinding, de saamhorigheid en (dus) de herstelvibe is nu al voelbaar.
En de verwachtingen? De verwachtingen zijn realistisch; er is namelijk een ijzersterk geloof dat we dit kunnen. Het absolute vertrouwen dat we deze roeimarathon samen gaan fixen, juist omdat we het samen doen.
‘Happiness is there when expectations meet reality.’