We did it!!?! 🙂 🙂 Nou ja, ‘we’.. Onze Leeuwinnen staan voor het eerst in de geschiedenis in de kwartfinale van een WK. Door geheel onverdiend (toegegeven, maar what the heck) Japan te verslaan. Even voor degenen die de afgelopen drie weken écht onder een steen hebben gelegen; het Wereldkampioenschap Vrouwenvoetbal is momenteel gaande in Frankrijk. En, ‘tegen de verhoudingen in’ of niet, terechte penalty of niet; Nederland speelt aanstaande zaterdag in de kwartfinales!
Natuurlijk zijn ze (we, hihi) de regerend Europees kampioen, maar hoewel de Nederlandse voetbalvrouwen inmiddels aardig aan de weg timmeren, zijn ze wereldwijd (nog) geen grootmacht. Japan verslaan in de achtste finales was knap (en héle grote dosis geluk) want Japan was de verliezend finalist van 4 jaar geleden en Wereldkampioen in 2011. We zijn dus dóór en treffen zaterdag Italië als tegenstander. In Valenciennes, daar waar we in de poulefase Kameroen met 3-1 versloegen.
Twee jaar geleden was het Europees kampioenschap in eigen land en het Nederlands elftal behoorde niet tot de favorieten. Toch had mijn vriend kaartjes voor de finale gekocht. Makkelijk verkrijgbaar en niet duur (voor aanvang toernooi nog niet). Vooruitziende blik? Of, zoals hij het zelf zei: wie er ook speelt, het wordt sowieso een mooie pot. Hij had gelijk. En dan ook nog met onze eigen dames
Ik was er dus bij in 2017, in de Grolsch Veste in Enschede, toen onze Leeuwinnen de Deense vrouwen met 4-2 versloegen. Ik vertel dat nog altijd vol trots aan eenieder die het maar horen wil. Om er, vervuld van schaamte, achteraan te denken dat ik me er nauwelijks iets van kan herinneren. Niet van de wedstrijd, niet van de geweldige sfeer, niet van de totale gekte na het behalen van het Europese kampioenschap. Oranje, veel oranje, dat wel. Ja, duhuh!
Want twee jaar geleden, dus nog in gebruik. Nou is voetbal voor mij al mijn hele leven bier en bitterballen, maar tijdens de laatste fase van mijn actieve verslaving stelden een paar biertjes niets meer voor en bitterballen at ik niet meer..
Dat Nederland al in de zesde minuut op achterstand kwam door een strafschop, Vivianne Miedema die de gelijkmaker scoorde, de vier doelpunten die vielen in de eerste 33 minuten, de prachtige vrije trap van Spitse en de uiteindelijke 4-2, wederom door Miedema, in de 89e minuut; in mijn hoofd geen rinkelende belletjes, geen aha-erlebnis als ik dit opzoek en opschrijf. ‘Blank’, helemaal ‘blank’. En oh, Lieke Martens maakte de 2-1 en werd uitgeroepen tot beste speelster van het toernooi, maar ook deze feiten frissen mijn geheugen niet op..
Gisteren daarentegen; het lepe hakballetje van Martens (1-0), het tenen krommen en billen knijpen tijdens de tweede helft waarin Japan kans op kans kreeg en Nederland keer op keer gered werd door de paal, lat of Sari en tot slot de (onopzettelijke) handsbal van Saki Kumagai. De scheidsrechter wees gedecideerd naar de stip en Lieke schoot koelbloedig in, in de 90e minuut!!? Het staat me nog allemaal helder voor de geest en ook de bijbehorende spanning kan ik nóg voelen. Ik kijk nu al uit naar zaterdag en durf nog niet te dromen van daarna (maar stiekem natuurlijk toch..). Maar ik weet wel dat het superspannend blijft en zo zal ik het me ook blijven herinneren, want onverdoofd brein en niet gedempt gevoel.
P.S. Voor de voetbalhaters onder de lezers van mijn blog (zijn er die?); zolang de Nederlandse dames nog lekker aan het ballen zijn in Frankrijk zit ik nog effe in die ‘flow’. Jullie zijn bij deze gewaarschuwd.