06 83 97 13 77 help@doktersindeknel.nl

      Over Zuid-Afrika -3-

      15 04 2022 | Blog

      Ik was er totaal niet op voorbereid.. zo eindigde ‘Over Zuid-Afrika -2- (vorige blog). Had ik me kunnen voorbereiden op zoveel pijn en verdriet, zoveel getraumatiseerde mensen, zo’n getraumatiseerd land?

      Dat denk ik niet nee, maar ik had wel  gezondere keuzes kunnen maken en een gezondere emotionele en spirituelere koers kunnen varen.. Te beginnen met het serieus nemen van de bezorgdheid van twee ervaren collega’s, toentertijd nog mijn bazen, door de wol geverfd als het ging om getraumatiseerde mensen in getraumatiseerde landen.

      Nou was ik niet helemaal onervaren; in mijn tropenartsenjaren, vooral in mijn tijd met MSF in Congo-Brazzaville, had ik ook één en ander voor de kiezen gekregen, maar niet alleen. Er was altijd peer support. Er was, zonder dat ik het me realiseerde, altijd een systeem rondom ons (mij) opgezet. Ervaren mensen, die wisten wat ze deden, zoals mijn collega’s in Maastricht wisten wat ze zeiden. Hoeveel grappen ik er ook over maakte, hoeveel ik ook wegwuifde. En toen werkte het drinken nog..

      Achteraf bezien werd er ook in Kaapstad peer support aangeboden. Door witte collega’s, waar ik dus meteen een mening over had. Ik wilde pertinent niet in een kliekje racisten terechtkomen die leefden in hun eigen gevangenis; dure huizen achter hoge hekken met (zwarte) bewaking en (zwart) personeel. Dat daar oprechte collega’s met oprechte zorgen tussen zaten, die ook probeerden er het beste van te maken onder de gegeven omstandigheden (Prof. Jenny; zie vorige blog ), kon en wilde ik niet zien. En daarna waren de schaamte en de schuld te groot om de verbinding nog te kunnen (durven) maken. Dus schuimde ik de straten af en ging van kroeg naar kroeg om mijn eigen netwerk op te bouwen..

      Dit resulteerde al snel in een lange reeks geestelijke, maar ook lichamelijke verwondingen. In de eerste maand was ik op een gegeven moment zo onder invloed dat ik ter aarde stortte waarbij mijn gezicht op het trottoir letterlijk uiteen spatte als een overrijpe tomaat. Ik werd opgeraapt door een gast waarmee ik eerder die avond aan de praat geraakt was. Hij bracht me naar huis en dacht dat ik er in die conditie wel behoefte aan zou hebben om van achter hard en diep genomen te worden.

      Ik maakte mijn eigen steristrips om mijn opengescheurde lip te hechten en gelukkig kun je in Zuid-Afrikaanse apotheken allerlei wondverzorgingsproducten zonder recept verkrijgen. Make-up had slechts een lachwekkend effect en dagenlang kon ik me nergens vertonen. Het litteken in de vorm van een vliegende vogel dat nog steeds boven mijn bovenlip zit noemde ik lange tijd mijn ‘bird of freedom’, maar het tegenovergesteld was inmiddels een feit.

      De eerstvolgende maandag ging ik toch weer aan het werk waarbij het liegen en bedriegen begon. Het verhaal dat ik opdiste wekte vele oprecht bezorgde reacties. Zelfs de grote baas (Prof. Swanevelder) bemoeide zich ermee en wilde onmiddellijk onderdak voor me regelen op een veiliger plek in een veiliger buurt. Iedereen bood transport aan waar en wanneer ik maar wilde en een fiets werd geregeld voor de kleinere afstanden. 

      Liegen en bedriegen; ik heb er mijn hele leven een ongelofelijke hekel aan gehad. En nog. Of moet ik zeggen: weer? Tijdens mijn, steeds verder voortschrijdende, actieve verslaving heb ik het heel lang kunnen voorkomen, niet willen doen. Nee, ik overschreeuwde het liever.

      Ik ging er prat op dat ik niet monogaam was en daar eerlijk over was. Daar moest men maar ‘mee dealen’, anders was je bekrompen en bezitterig.

      Te weinig thuis voor mijn meisjes? Wat ben jij voor een male chauvinist pig? Kunnen vrouwen soms niet fulltime werken én kinderen hebben? Carrière maken en naar de kroeg met collega’s? Hoeveel mannen (vaders) doen dat niet zonder dat hen vragen gesteld worden? Krijgen zij soms een schuldgevoel aangepraat?

      En weer later over mijn drankgebruik; redenen (?), excuses, uitvluchten, verontschuldigingen, valse voorwendselen, smoesjes, gewoon smoesjes en een grote mond. ‘Honesty without compassion is cruelty’ heb ik in herstel geleerd.

      Met het liegen en bedriegen kwamen de schaamte en schuld. Ik kon Prof. Swanevelder en de andere collega’s niet meer recht in de ogen kijken. Hun bezorgdheid en medeleven waren ‘killing’. Ik voelde me ongelofelijk slecht, stortte me op het doen van diensten, veel diensten, zodat ik uit het zicht van gezamenlijke overleggen en de koffiekamer verdween. De keuzes die ik maakte werden steeds ongezonder en mijn gebruik nam steeds verder toe. Mijn exposure aan traumatische ervaringen, zowel professioneel als privé, ook.

      Er was een intermezzo tijdens de feestdagen waarin ik gedurende twee weken herenigd was met mijn dochters en hun vader, maar het inzicht in mijn totaal zieke patronen ontbrak totaal. Bij mij in ieder geval. Niet persé bij mijn omgeving; wat resulteerde in ruzie. Veel ruzie en nog meer drinken.

      Ik voelde me zó rot, zo klote, zo machteloos en gefrustreerd. Zoveel verdriet en pijn waarbij ik niets beters wist te verzinnen dan dempen en verdoven. En overschreeuwen. Ruzie maken, boos worden. Aldoor die boosheid. Want woede is zóveel makkelijker dan pijn en verdriet. Alleen, dat voelde ik me ook. Zo ongelofelijk alleen.

      En uiteindelijk weer, altijd maar weer, steeds meer, dat ene antwoord op alles..