Mijn tweede kerstmis in herstel. De eerste kerst waarbij ik andere verslaafden help in herstel te raken én, de grootste uitdaging, te blijven. Hoop, kracht en ervaring delen dus. Met de mensen, voor de mensen, die het zo lastig vinden de feestdagen clean door te komen.
Al die gezelligheid en saamhorigheid opgeleukt met heerlijke aperitiefjes, borrels, wijnen bij diners (kleur en zwaarte afhankelijk van het geserveerde gerecht) en koffie met een likeurtje na. Of juist al die eenzaamheid waarbij je het gevoel hebt dat iedereen ergens welkom is, terwijl jij nergens verwacht wordt. Wat maakt het ook allemaal uit dan? Voor wie zou je het laten? Misschien zijn het pijnlijke herinneringen die zich, juist in de donkere dagen van december, heftiger op lijken te dringen dan anders.
Of het nou vanwege fun, vrijheid of verdriet is; er is altijd wel een reden om te drinken (of te gebruiken anderszins). ‘Poor me, poor me, poor me a drink,’ is één van de befaamde oneliners van de AA. Want zelfmedelijden, dat hebben wij als verslaafden in overvloed. Iedereen is aan wijn, bier of een andere drug, alleen wij niet. Alleen wij mogen niet. Niet eens eentje.. gottegot wat zijn wij zielig. Toch?
Vorig jaar zag ik ook bestwel op tegen mijn eerste alcoholloze feestdagen sinds mensenheugenis (nou ja, in mijn beleving dan..). Ik was vast van plan zowel de kerst als Oud&Nieuw droog door te komen, maar vroeg me ernstig af hoe leuk dat nou eigenlijk zou zijn..
Ik ben van kinds af aan al dol op Kerstmis en Oud&Nieuw. Die sfeer, die saamhorigheid, dat kerstgevoel dat heerst deze dagen. Héérlijk; grote kerstboom en andere versieringen met heel veel lichtjes binnen en buiten, al die lekkernijen, verrassingen voorbereiden en cadeautjes kopen. Diners en feesten voorbereiden of er gezellig aanschuiven. Lieve kerstkaarten schrijven aan iedereen waar je van houdt en alle jaaroverzichten op TV kijken. Tijdens de voorbereidingen de Top 2000 luisterend met.. inderdaad een alcoholische versnapering binnen handbereik. Behalve als ik moest werken, wat ik nog altijd minimaal één van de kerstdagen en soms met Oud&Nieuw doe, maar ook dan was er ook die bijzondere sfeer. Het gevoel dat je het voor de gasten (ik heb jarenlang in de horeca bijgeklust) en daarna voor de patiënten tóch bijzonder wilt maken. En dat je samen ‘partners in crime’ bent, de werkenden tijdens de feestdagen.
Als ik dit zo opschrijf besef ik wederom dat al die dingen er nog gewoon zijn, en nog net zo fijn en heerlijk zijn. En eigenlijk fijner en heerlijker, want helder van geest en met onverdoofd gevoel.
Er is een share van een mattie op een meeting vlak voor de kerst vorig jaar die ik graag met jullie wil delen. Omdat het een eyeopener voor me was, én omdat ik er enorm veel aan gehad heb. En nog.
Op de meetings vlak voor de feestdagen zijn die feestdagen een belangrijk thema. Alle fellowships (AA/NA/CA etc.) doen er veel aan om tijdens de feestdagen niet alleen meetings doorgang te laten vinden, maar ook superleuke extra activiteiten te organiseren. Van brunches tot dansfeesten, van majormeetings tot meditatiemomenten. Als je denkt dat drank- en (andere) drugsloze feestjes sááie feestjes zijn.. You are invited. 🙂
Die share van vorig jaar december dus. Ik was op een meeting in Den Haag waar ik lang niet iedereen kende, ook deze fellow niet. Een vrouw van midden dertig en een cleantijd van een keer of vijf de mijne, begon over ‘de gezelligheid van kerst in gebruik’. Een opsomming van ruzie, misverstanden, black-outs en verdrietige ouders of andere geliefden volgde. Ze sloot af met: ‘Zo gezellig was het dus.’ En natuurlijk begínt het altijd gezellig. Supergezellig. Maar aangezien wij nu eenmaal het gen van de mate niet hebben..
Ik dacht aan alle ruzies tijdens de feestdagen bij mij thuis (of elders). Ik met mijn broertje, mijn vader met mijn broertje, ik met mijn vader, mijn lief en ik. Ik weglopen, mijn broertje weglopen, boze vader, ruzie tussen mijn ouders. Als ik kwam was ik te laat en al niet meer scherp. Het verdriet van mijn moeder. Mijn moeder die Eerste Kerstdag zei: ‘Vier jaar geleden was het mooiste kerstcadeau dat ik Willem nog had en dat hij tijdens kerst met verlof mocht om hier met ons kerst te vieren (zie blog Willem I en II). Het mooiste kerstcadeau nu is dat ik mijn dochter weer terug heb en dat ze hier ook écht is, helder van geest voor het tweede jaar op rij. Daar kan geen cadeau tegen op.’ Voor haar niet, maar na deze woorden, voor mij ook niet.
Wil ik wel nog even wat kwijt over de Top 2000; Jezus, wat een commerciële shit is dat geworden zeg! Het blijven 2000 liedjes, dus om die over veel meer dagen te verdelen en het hele concept volledig uit te melken worden alle mogelijkheden benut; voorproefjes, nabeschouwingen, schaduwlijsten en ‘de lijst van de nummers die het nét niet gehaald hebben’. Maar vooral héél veel meer lullen. Wat een slap geouwehoer en wat een gezeik van luisteraars tussendoor, zeg! En die vijf liedjes per uur die daartussen door te horen zijn: Wát een ouwe meuk! Alsof er de afgelopen dertig, veertig jaar niet heel veel goede muziek gemaakt is. Ik hoorde gisteravond dat het jaar 1977 het meest vertegenwoordigd is, qua aantal liedjes. 1977 mensen, dat is 42 jaar geleden!!?
Tegen Leo Blokhuis en zijn ‘witte mannen van middelbare leeftijd clan’ (er staan namelijk ook veel te weinig vrouwen en andersgekleurde mensen in) zeg ik : ‘OK Boomer!’
Tegen jullie zeg ik: ‘Een goeie roetsj en een prachtig mooi 2020!’