Weerstand, velen van ons hebben weerstand.. Waartegen eigenlijk? En wat is weerstand eigenlijk?
Dit zegt de Van Dale erover:
weer·stand (de; m; meervoud: weerstanden)
1. tegenstand, verzet
2. (natuurkunde) elke kracht (of elk lichaam) waardoor een andere kracht wordt tegengewerkt
3. (elektriciteit) toestel om het teveel aan elektrische energie in een stroomkring in warmte om te zetten
4. (medisch) mate waarin je bestand bent tegen ziekten; = resistentie.
Nou, de laatste is duidelijk niet van toepassing; wij zijn niet resistent tegen de ziekte verslaving, wij konden niet gereguleerd gebruiken en hebben er een potje (of een regelrechte puinhoop) van gemaakt.
Uiteraard gaat het over de eerste betekenis; soms lijkt het wel alsof wij gemaakt zijn om ‘tegen’ te zijn. Ik in ieder geval wel. 🙂
De tegenstand die we geboden hebben voordat we erkenden dat wij machteloos stonden tegenover alcohol of andere drugs, dat we de controle (oh, die controle, die voor velen van ons zo’n ‘ding’ is) kwijt waren geraakt. Zolang we nog -voor een tijdje- konden stoppen met gebruiken dachten we dat het wel goed ging. We keken naar het stoppen, niet naar het gebruiken.
It was staring us right in the face, maar we wilden het niet zien. Alleen, soms in wanhoop, vroegen we ons af: ‘Zou het door de drugs komen?’
Als anderen ons confronteerden met de gevolgen van ons gebruik werden we opstandig, we ontkenden of bagatelliseerden.
Het zelfmedelijden en het onvermogen om onverdoofd met het leven zoals het is om te gaan bleven..
En toen, die Eerste Stap, we gaven ons verzet op. Ik gaf mijn verzet op en gaf toe dat ik een probleem had. Dat leek me al heel wat, dat leek me wel voldoende eigenlijk. F* it, dan heb ik maar een probleem; so what? Kom maar op, als je denkt dat je een oplossing hebt, laat maar zien dat je me helpen kunt.
Ik had inderdaad al mijn weerstand opgegeven. Uhuh..
Weerstand, terughoudendheid, ontkenning, verzet, voorbehoud en voorwaarden; het (NA-/AA-)programma heeft vele termen om onze tegenstand, onze eigenwijsheid, ons hoge ‘ja maar-gehalte’ te benoemen en te beschrijven. Belachelijk confronterend is dat trouwens. Dat ik helemaal niet uniek ben, dat alles al eerder, al vér voor mij, is gevoeld en beleefd. En -mét de oplossing erbij- beschreven! Dat ik ook dáár tegen ben is natuurlijk weinig verrassend. 😉
En dat mag. Je mag tegen zijn, je mag er zelfs op gaan gebruiken, er kapot aan gaan. Aan jou de keus. Want dat is één van de belangrijkste dingen die het programma je leert; dat je een keuze hebt.
Je kunt je steeds verder afzonderen van je geliefden, je vol wrok en egocentrisch steeds verder afsnijden van de buitenwereld (behalve als die nodig is om aan je drug te komen). Tegen jezelf blijven zeggen: ‘Ik heb het wel in de hand, ik lig tenslotte niet onder een brug, ik ben geen crimineel.’
Je kunt het ook anders doen. Je kunt de keuze maken om níet te gebruiken. Onverdoofd door het leven te gaan; die onbekende en dóódenge weg te kiezen. De gebaande paden van een leven in gebruik ken je al..
De woorden die bij een leven in herstel horen zijn veel talrijker dan de woorden van weerstand en verzet: Acceptatie en actie, bereidwilligheid en dankbaarheid, eenheid en eerlijkheid, gemoedsrust en geestelijke groei, hoop en kracht, liefde en loslaten, moed en openheid van geest, rust en vertrouwen. VRIJHEID! Vrijheid en inner peace, dát is wat herstel je brengt.
Niet meteen, niet altijd en niet continu. Natuurlijk niet, want we geven ons niet zómaar, zo helemáál en zo ineens gewonnen. Daar zorgt onze weerstand dan wel weer voor. 🙂 En dat vermaledijde hoofd dat nooit meer ‘uit’ staat..
Er is, ook in herstel, nog genoeg om sceptisch over te zijn, zelfmedelijden over te hebben, te bekritiseren, boos of verbolgen over te zijn, je tegen te verzetten of over te oordelen.
De Twaalf Stappen alleen al; de volgorde, die Hogere Macht, de vragen in het Stappenwerkboek -> sommige slaan écht nergens op, toch?
Maar dan denk je weer terug aan hoe het was; de wanhoop, de eenzaamheid, de uitzichtloosheid.. Je krijgt een lief appje van iemand die jou niet meer wilde kennen toen je nog in gebruik was of hoort een prachtige, oh zo herkenbare share van een mattie, op een meeting waar je eigenlijk niet naartoe wilde. De zon schijnt een beetje, dat altijd knagende schuldgevoel is verdwenen en je hebt geen openstaande boetes meer. Eigenlijk weinig om nog wakker van te liggen, zelfs als je wakker ligt.. Je wordt (weer) vertrouwd, je wordt gevraagd als sponsor. Wááát? Moi??
Dan keert het tij en maken weerstand en wrok weer plaats voor dankbaarheid. Voor het herstel en de verbinding.
Zoals Wiel Kusters dichtte:
Wat ik verzameld heb
kreeg ik van jou-
Moed om te durven
wat moet, krachten
gespaard om te wachten
met durven
en te bedaren
tellen en turven,
rust te bewaren.