Die ene dag, die lukt meestal wel..
Ik ben niet van de mate, weet ik inmiddels al enige tijd.
Negen maanden en een lifetime difference..
Ik vond het een wazige opmerking. Het klonk mij te zweverig.
Gevoelig, ik? No way, man. Echt niet!
Hoezo verzet? Hoezo bang? Welnee. Ik bekeek de dingen gewoon nuchter en kritisch, dat is toch heel normaal?
Ik blijf het lastig vinden; al die emo-shit.
Ik zou, in mijn eigen persoon, weleens bewijzen dat alle clichés over mannen en vrouwen, alle vooroordelen, niet kloppen.
Carpe diem :)
Ik voel de onbedwingbare neiging om het leven in herstel lof toe te zingen.
Een mooie dag; waarom voelt dat dan niet zo!?!
Over de strenge stem die er altijd is en de lieve stem die ik de laatste maanden pas ben gaan horen.